KAZIMIERA IŁŁAKOWICZÓWNA
Iłłakowiczówna Kazimiera – ur. 6 sierpnia 1892 r. w Wilnie, zm. 16 lutego 1983r. w Poznaniu, polska poetka, prozaik i tłumaczka. Początkowo posiadała wykształcenie domowe. W latach 1908-1909 studiowała w Oxfordzie w kolegium dla cudzoziemców. Od 1910 do 1914 kontynuowała naukę( filologia polska i angielska) na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W latach 1915-1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 1918 pracowała w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a od 1926 w Ministerstwie Spraw Wojskowych, gdzie była sekretarką Józefa Piłsudskiego, od 1936 znów w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W1939 ewakuowana do Rumunii, w czasie wojny przebywała głównie w Siedmiogrodzie. W 1947 wróciła do kraju i zamieszkała w Poznaniu.
Debiutowała jako poetka w prasie 1905. W1911 wydała pierwszy tomik Ikarowe loty, następnie m.in.: Kolędy polskiej biedy, Trzy struny (1917), Śmierć Feniksa (1922), Płaczący ptak (1927), Popiół i perły (1930), Ballady bohaterskie (1936), Poezje 1940-1954 (1954), Lekkomyślne serce (1959), Szeptem (1966). Łączyła tradycję romantyczną z modernizmem i model poezji Skamandrytów z nowatorstwem formy. Nawiązywała do ludowo-baśniowej fantastyki.
Kazimiera Iłłakowiczówna (1928)
Kazimiera Iłłakowiczówna (ok. 1982)
Także tom prozy poetyckiej Z rozbitego fotoplastikonu (1957), szkice i wspomnienia Niewczesne wynurzenia (1958) oraz Trazymeński zając (1968), Rzeczy sceniczne (1969). Przekłady z prozy i poezji, m.in. J.W. Goethego, F. Schillera, L. Tołstoja. Wybory wierszy, jak: Wiersze wybrane 1912-1947, Wybór wierszy (1956), Poezje wybrane (1968), Liście i posągi (1968), Odejście w tło (1976), Sługi nieużyteczne (1977).
W 1935 została odznaczona Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. Otrzymała m.in. bliską jej sercu Nagrodę Literacką miasta Wilna (1930), Państwową Nagrodę Literacką (1935), Nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki (1967), Nagrodę miasta Poznania (1968) oraz Nagrodę Państwową I stopnia (1976). 5 października 1981 Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu przyznał jej tytuł doktora honoris causa.
W 1984 r. jej poznańskie mieszkanie przy ul. Gajowej 4 m 8 zostało przekształcone w muzeum poświęcone poetce.